Mümtaz'er Türköne schreef: “Een oproep aan de politiek”

Ik denk dat deze foto van de menigte in het parlement door bijna iedereen verkeerd is geïnterpreteerd. Dat geldt ook voor Ruşen Çakırs opmerking over "de kostbare eenzaamheid van de CHP".

Wie betekenis toekent aan deze foto, zou Ayşe Barım en Fatih Altaylı nog eens goed moeten overwegen om in dat kader te plaatsen. Het is onbegrijpelijk waarom Ayşe Barım berecht wordt. Fatih Altaylı wordt berecht voor een misdaad die niet eens in het Wetboek van Strafrecht wordt genoemd. Gisteren maakte de opperrechter van het Constitutionele Hof bekend dat het in 12 jaar tijd 81.481 uitspraken heeft gedaan over mensenrechtenschendingen. Dit cijfer spreekt boekdelen over de disfunctionaliteit van het normale rechtssysteem in dit land. Het feit dat 85 procent van de detentiezaken in politieke zaken resulteert in vrijspraak, maakt dit gruwelijke beeld compleet.

Over welke foto heb je het?

De echte prangende vraag is: als de CHP de opening van het parlement niet had geboycot uit protest tegen de president, had die foto dan wel gemaakt kunnen worden? Met andere woorden, zouden de leiders en vertegenwoordigers van andere partijen dan de CHP, die nog niet in het parlement zaten, op uitnodiging van de president naar het kantoor van de voorzitter zijn uitgenodigd om te poseren voor die drukke foto?

Was bij nadere beschouwing de melancholische eenzaamheid van de president in de menigte, in plaats van de eenzaamheid van de CHP, niet juist sterker door zijn afwezigheid? Waarom liet Erdoğan die foto maken, ondanks dat het een gewoonte was? Zou het zijn eenzaamheid kunnen zijn, versterkt door dit debat over legitimiteit? Er is nog een detail dat de eenzaamheid benadrukt: de stoelen van bladgoud waarop de president – ​​en Bahçeli – zitten, in tegenstelling tot de anderen. Het is duidelijk dat er nauwgezet over nagedacht en gepland is. Dus, wat symboliseert dit? Behalve eenzaamheid?

Bergtoppen zijn voor de eenzamen.

Eenzaamheid in de massa is een van de grootste en meest veelzijdige problemen van onze tijd.

De CHP protesteerde tegen de president, en als reactie daarop poseerde de president voor deze drukke foto. De belangrijkste oppositiepartij, die klaagt over een gebrek aan democratie en autocratische tendensen, en waarvan de leidende figuren gevangen zitten, zou politiek verwoest zijn geweest als ze per ongeluk op die foto was afgebeeld.

De CHP bewijst dat ze niet de enige is met de menigte die ze op haar bijeenkomsten verzamelt. Ze bemoeit zich niet alleen met politiek. Dit blijkt uit het boycotten van de opening van het parlement en het feit dat ze er zelf in slaagt om buiten beeld te blijven. Kijk, de oppositie, ogenschijnlijk blij op de foto, begint hun excuses op te sommen, alsof ze zich verontschuldigen.

Zo is politiek. Je duwt ijzeren hekken in. Je doet het ondenkbare. Je infiltreert de scheuren in de rotsen, bevriest daar en verbrijzelt de enorme massa. Je opent een pad. Je overtuigt anderen ervan dat je beter bent. Indien nodig verdraag je de eenzaamheid van een krappe gevangeniscel, binnen hoge muren. Zelfs terwijl je van je vrijheid bent beroofd, blijf je je met politiek bezighouden.

Omdat de enige oplossing politiek is.

De oproep van het Platform voor Democratie , afkomstig van een relatieve "insider" binnen de AK-partij die op zoek is naar een politieke oplossing, mag niet over het hoofd worden gezien. Het Platform voor Democratie bestaat uit politici en liberale intellectuelen met een sterke intellectuele inslag. Hun gemeenschappelijke deler, de "democratie" waaraan het platform zijn naam ontleent, heeft nog een ander kenmerk. Wanneer je de 23 jaar doormidden deelt, vertegenwoordigen de ministers die tijdens de eerste ambtsperiode van de AK-partij hun taken en verantwoordelijkheden op het slagveld op zich namen, en de schrijvers die het liberale beleid van de AK-partij in deze periode steunden, de meerderheid van het kader. Naast Hüseyin Çelik, een van de vijf stichtende leden van de AK-partij, bevinden zich figuren van de eerste generatie zoals Ertuğrul Günay en Ertuğrul Yalçınbayır, rechtsgeleerden zoals de voormalige president van het Constitutionele Hof Haşim Kılıç, Figen Çalıkuşu, en prominente schrijvers uit de academische wereld zoals Doğu Ergil en Mehmet Altan.

De tekst bevat een oproep tot de regeneratie van een product of waarde die in het land is uitgestorven – kortom, 'politiek' – en een voorgestelde route voor dit doel. Het woord 'politiek' verwijst hier naar een staat van activiteit en orde waarin problemen vrijelijk worden besproken, verschillende ideeën botsen en de meest gezonde ideeën prevaleren, eisen vanuit de samenleving als politieke input in het systeem worden gebracht, instellingen, met name partijen, zich mobiliseren om aan deze eisen te voldoen en oplossingen te produceren, en de collectieve wijsheid, bekend als inzicht en vooruitziende blik, volledig operationeel is.

Eigenlijk zijn we als land al heel lang op zoek naar die gemene deler die we missen en die ons pijn doet.

De politiek heeft zich al lang teruggetrokken uit oplossingen. Deze leegte, in het Westen depolitisering genoemd, wordt in het Turks letterlijk vertaald als "politiekloosheid". Instellingen zijn uitgeschakeld. De sfeer is mistig en je kunt niet zien wat er gaat gebeuren. Het zenuwstelsel van het land is niet in staat om reflexmatig corrigerende maatregelen te nemen op basis van het principe van actie en reactie. Functies zoals ministeries, ooit voorbehouden aan politici die verantwoording verschuldigd zijn aan het publiek, worden nu toevertrouwd aan technici die verantwoording afleggen aan één persoon. Alle wegen leiden naar één bestemming, en één persoon neemt daar beslissingen, en die kan niet alles bijhouden. Intriges en persoonlijke rivaliteiten nemen snel de overhand. De politiek wordt van de zijlijn gehaald om alleen de diepste intriges te dienen. Ondertussen escaleert zelfs de kleinste ramp snel tot een politieke dimensie. Omdat er geen oplossing gevonden kan worden, verspreidt elke ramp zich als een lopend vuurtje.

Kortom, de ‘oproep tot de politiek’ betekent een uitnodiging tot botsing van meningen, tot activering van alle in het land verzamelde kennis en energie, en tot het vinden van oplossingen die de grootste gemene deler opleveren.

In de tekst van het Platform voor Democratie worden de fundamentele oplossingsgebieden opgesomd die we allemaal kennen en waar we genoeg van hebben om ze steeds maar weer te herhalen: recht, democratie, bescherming van fundamentele rechten en vrijheden, scheiding der machten, onafhankelijkheid van de rechterlijke macht en maatregelen om corruptie te voorkomen.

Twee voorstellen springen in het oog in de verklaring, één origineel en het tweede steeds herhaald.

Het oorspronkelijke voorstel is om terug te keren naar een parlementair stelsel door het constitutionele referendum van 2017 nietig te verklaren. Ten tweede roept het de kritische kwestie van politieke financiering op, die als een wondermiddel wordt beschouwd.

Turkije kampt met een diepgaand systemisch probleem dat de regeringspartij impotent heeft gemaakt. Dit probleem komt voort uit het "Presidentieel Regeringssysteem op Turkse wijze", dat in het referendum van 2017 werd geïntroduceerd. Het systeem slaagt er niet in om de publieke eisen en economische signalen te vatten en te vertalen naar beleid voor dienstverlening en oplossingen. Een "partijdige president" is noch in het voordeel van de regeringspartij, noch van het presidentiële ambt. In de ogen van het publiek zijn de weegschalen van de rechtspraak onevenwichtig, met name in de ogen van de staatsinstellingen, met name de rechterlijke macht. De onopgeloste economische crisis is een gevolg van het systeem van 2017. Het vastgelopen vredesproces wordt belemmerd door de tekortkomingen van hetzelfde systeem.

Politiek is de enige oplossing. Het is de enige manier om gemeenschappelijke grond te vinden, fouten te corrigeren, het systeem te veranderen en problemen op te lossen.

Het is de plicht van ons allemaal om gehoor te geven aan deze oproep.

Laten we afsluiten met de oproep van Max Weber tot de politiek in de laatste alinea van zijn lezing "Politiek als beroep":

Politiek is een moeilijke en langzame onderneming, als boren door dik hout. Het vereist zowel passie als een breed perspectief. Alle historische ervaringen bevestigen ondubbelzinnig deze waarheid: als de mensheid niet altijd het onmogelijke had nagestreefd, had ze het mogelijke niet bereikt. Maar om dat te doen, moet je een leider zijn, zelfs een held in de meest serieuze zin van het woord. Wie geen leider of held is, moet de moed bezitten om moed te houden, zelfs in momenten van de grootste wanhoop. Dit is precies wat er vandaag de dag nodig is; anders zullen mensen nooit bereiken wat nu mogelijk is.

Alleen zij die de wereld te dom en te vulgair vinden voor wat ze voorstelt, kunnen gehoor geven aan de roep van de politiek. Alleen zij die kunnen zeggen: "Ondanks alles", kunnen gehoor geven aan de roep van de politiek.